De klacht
Ondanks dat de brievenbus van klager is voorzien van een Nee/Nee-sticker en hij al vaker aan de gemeente Oldambt had meegedeeld dat hij geen reclame wenst, ontving hij de gemeentegids Oldambt 2018. Deze gids staat ‘bol’ van reclame voor lokale bedrijven. Wanneer het is toegestaan dergelijke gemeentegidsen zo te verspreiden, kan er geen enkele zelfregulering meer plaatsvinden. Dit is verkwisting van papier en gemeenschapsgeld. Veel gemeenten respecteren de sticker wel. Klager verwijst naar de websites van vier gemeenten.
Het oordeel van de voorzitter
1) De klacht is gericht tegen de gemeentegids die namens de gemeente Oldambt in de brievenbus van klager is bezorgd. Niet in geschil is dat deze brievenbus is voorzien van een zogenaamde Nee/Nee-sticker. Klager stelt dat de gids veel advertenties bevat waardoor de bezorging in strijd is met deze sticker, derhalve in strijd met de Code Verspreiding Ongeadresseerd Reclamedrukwerk (Code VOR). De voorzitter heeft in verband daarmee digitaal kennis genomen van de gemeentegids. De voorzitter constateert dat deze gids inderdaad een aanzienlijk aantal advertenties bevat. Het doel van de gemeentegids is echter onmiskenbaar niet het verspreiden van reclame. Uit het voorwoord bij de gemeentegids op pagina 5 blijkt immers dat deze advertenties het mogelijk hebben gemaakt dat de gids gratis huis-aan-huis wordt verspreid. Naast advertenties bevat de gemeentegids uitsluitend informatie van feitelijke aard, bestaande uit gemeentelijke informatie en overige informatie, zoals over algemene diensten, diverse voorzieningen en andere onderwerpen van zakelijke aard.
2) De voorzitter oordeelt dat de onderhavige gemeentegids niet kan worden aangemerkt als ‘reclamedrukwerk’ in de zin van de Code VOR. Een andersluidend oordeel zou geen recht doen aan de bijzondere aard, de strekking en het doel van deze gids, te weten het informeren van burgers over diverse onderwerpen in verband met de gemeente waarin zij wonen (volgens het voorwoord: het bieden van “een uitgebreid overzicht van instanties, verenigingen en belangenorganisaties”). Dat de verspreiding van de gemeentegids wordt gefinancierd door middel van advertenties in de gids, geeft de voorzitter geen aanleiding om deze alsnog als ‘reclamedrukwerk’ aan te merken. Evenmin kan de gemeentegids worden aangemerkt als een huis-aan-huisblad in de zin van de Code VOR. De gids bevat immers geen nieuws uit het eigen verspreidingsgebied, zoals bij een huis-aan-huisblad het geval is. Verder is onvoldoende voldaan aan het vereiste van een vaste frequentie van verspreiding.
3) Tot slot verwijst de voorzitter naar de beslissing van het College van Beroep in dossier 2010/00645. In die procedure betrof het een bezwaar tegen het ontvangen van De Telefoongids in combinatie met de Gouden Gids. Uit die beslissing blijkt dat met name in het Gouden Gids-gedeelte advertenties stonden waarin bedrijven hun diensten of producten aanprezen.
Het bij een brievenbus met een Nee/Nee-sticker bezorgen van deze gids werd door het College evenwel niet in strijd met de Code VOR geacht vanwege het primaire doel van de gids, te weten het zonder aanprijzing verstrekken van informatie van feitelijke aard. Om vergelijkbare redenen dient ook ten aanzien van de onderhavige gemeentegids te worden geoordeeld dat de bezorging daarvan in brievenbussen met een Nee/Nee-sticker is toegestaan. Daarom wordt beslist als volgt.
De beslissing van de voorzitter
Gelet op het bovenstaande wijst de voorzitter de klacht af.