De bestreden uiting

Het betreft een advertentie in de Telegraaf met als titel ‘Iedereen aan de elektrische auto.’ Er staat onder meer:

‘Dankzij een speciale samenwerking kunnen duizenden mensen zich binnenkort vervoeren in deze schone en stille auto’s.’ En: ‘Dit project is daar een goed voorbeeld van want binnen enkele jaren rijden er in Nederland duizenden elektrische auto’s rond. Dat veroorzaakt minder CO2-uitstoot en een veel snellere acceptatie van het werkelijk ‘nieuwe rijden’.

Een kopie van de uiting is aan deze beslissing gehecht.

De klacht

De stelling in de advertentie dat de CO2-uitstoot lager wordt door elektrisch rijden, is onjuist. De wijze waarop elektrische stroom in Nederland wordt geproduceerd, stoot zelfs meer CO2 uit. Dit is slechts anders indien de stroomproductie uit kernenergie of waterkracht wordt gewonnen. De consument wordt door onjuiste voorlichting overgehaald om loten te kopen.

Het verweer

Onderzoek door TNO ondersteunt de bewering dat elektrisch rijden tot een CO2-reductie leidt. Voorts is adverteerder van mening dat de in de advertentie gebezigde stelling een subjectief karakter heeft en dat de Reclame Code Commissie niet de aangewezen instantie is om een dergelijke inhoudelijke discussie te voeren. Het doel van de advertentie is om te informeren en niet om aan te prijzen en laat deelnemers aan de loterij zien wat door hun deelname mogelijk is door de beneficiërende goede doelen, naast het winnen van prijzen. Van strijd met de Nederlandse Reclame Code (NRC) is dan ook geen sprake.

De repliek

Het is onjuist dat duizenden mensen zich in elektrische auto’s kunnen vervoeren.

De inhoud van de stukken is niet concreet en slechts gebaseerd op aannames over technologische ontwikkelingen. Verder is een CO2-reductie onzeker wanneer men de huidige Nederlandse elektrische energievoorziening beziet waarin kernenergie wordt genegeerd. Uit de advertentie blijkt verder niet waarmee de CO2-reductie wordt vergeleken.

De mondelinge behandeling

Adverteerder handhaaft zijn standpunt en licht deze toe. Klager is het kennelijk fundamenteel oneens met het principe van elektrisch rijden en een zodanige inhoudelijke en persoonlijke discussie valt buiten de reikwijdte van de Reclame Code Commissie.

Het oordeel van de Commissie

1) Primair merkt de Commissie op dat zij bevoegd is om de klacht te beoordelen, nu sprake is van een reclame-uiting in de zin van artikel 1 van de NRC. In de advertentie vestigt verweerder de aandacht op het feit dat zij Stichting Doen begunstigt die op haar beurt initiatieven ondersteunt die bijdragen aan duurzame ontwikkeling. Met de advertentie beoogt verweerder onmiskenbaar de aandacht te vestigen op haar (indirecte) bijdrage aan duurzaamheid teneinde daarmee de verkoop van zijn loten te bevorderen.

2) TNO heeft berekend dat “een elektrische auto in 2020 zo’n 35% lagere CO2-emissie kent dan de gemiddelde auto met een verbrandingsmotor in de situatie dat de elektrische auto wordt geladen met ‘gemiddelde’ stroom uit het net. Maar ook als de elektriciteit wordt geproduceerd in een kolencentrale (zonder CO2-afvang) houdt de elektrische auto een substantieel voordeel van 22%.” Hiermee heeft adverteerder volgens de Commissie voldoende aannemelijk gemaakt dat in de toekomst door elektrisch rijden minder CO2 wordt uitgestoten. Dat in de advertentie niet expliciet wordt vermeld waarmee het elektrische rijden wordt vergeleken, doet hier niet aan af. Voor de gemiddelde consument zal duidelijk zijn dat het ‘nieuwe rijden’ wordt afgezet tegen het ‘traditionele’ rijden op (fossiele) brandstof. Gelet op het bovenstaande acht de Commissie de klacht ongegrond. De bewering dat duizenden mensen binnenkort in elektrische auto’s zullen rijden, wat daar verder ook van zij, maakt de reclame-uiting nog niet misleidend gelet op de algemene strekking van de advertentie waarin de bijdrage van verweerder aan duurzame ontwikkeling centraal staat.

De beslissing

De Commissie wijst de klacht af.