Omschrijving:

Het betreft de verpakking van volle yoghurt “van 100% weidemelk” van het huismerk van Super de Boer. Op deze verpakking staat een rond etiket met daarin onder meer de tekst “van 100% weidemelk”. Voorts staat op de verpakking onder meer:
“Super de Boer Volle Yoghurt is nu ook nog eens beter voor de koe want het wordt gemaakt van 100% weidemelk. Dat is melk van koeien die een groot gedeelte van het jaar (van de lente tot en met de herfst) gewoon buiten in de wei lopen.”

Het oordeel van de Commissie

Bij de beoordeling van de klacht is van belang dat adverteerder op de verpakking van het desbetreffende zuivelproduct de volgende invulling aan het begrip weidemelk geeft: het betreft melk die is geproduceerd door koeien die “van de lente tot en met de herfst” in de wei lopen. Gelet op de inhoud van de klacht dient te worden onderzocht of adverteerder op deze wijze voldoende informatie over de voornaamste kenmerken van het product weidemelk geeft. Meer in het bijzonder staat ter beoordeling of adverteerder voldoende informatie heeft verschaft over de mate van weidegang, nu dit, naar de Commissie begrijpt, het onderscheidende element van de weidemelk is.

Van belang is dat adverteerder een bijzondere invulling geeft aan de voor weidemelk minimaal noodzakelijke mate van weidegang, te weten dat het melk betreft die is geproduceerd door koeien die 120 dagen per jaar minimaal zes uur in de wei hebben gestaan. Deze invulling staat niet op de verpakking van weidemelk en kan naar het oordeel van de Commissie voor de gemiddeld geïnformeerde, omzichtige en oplettende gewone consument ook niet als feit van algemene bekendheid worden beschouwd. De gemiddelde consument kan daarom niet geacht worden op de hoogte te zijn van de specifieke eisen waaraan weidemelk dient te voldoen. De Commissie ziet overigens niet in waarom adverteerder niet reeds op de verpakking vermeldt aan welke specifieke nadere eisen weidemelk voldoet.

De nadere invulling die adverteerder blijkens het voorgaande aan het begrip weidemelk geeft, kan naar het oordeel van de Commissie tot wezenlijk andere resultaten leiden dan de informatie op de verpakking. De mededelingen op de verpakking over de weidemelk wekken onmiskenbaar de indruk dat koeien die deze melk produceren gedurende de gehele periode van de lente tot en met de herfst in de wei lopen. Dit is het gevolg van het feit dat in absolute zin op de verpakking staat dat de koeien gedurende deze periode in de wei lopen. De gemiddelde consument zal daardoor de mededelingen op de verpakking in deze zin uitleggen, dat er in deze periode sprake is van een voortdurende weidegang, met dien verstande dat, zoals tussen partijen niet in geschil is, rekening moet worden gehouden met de noodzaak om koeien in een stal te melken en in een stal te laten overnachten.
Volgens de invulling die adverteerder aan het begrip weidemelk geeft, hoeven de koeien echter slechts een deel van de op de verpakking genoemde periode in de wei te staan om te kunnen spreken van weidemelk. Immers, voldoende is dat de koeien in die periode gedurende 120 dagen minimaal zes uur in de wei hebben gestaan. Dit is aanzienlijk korter dan de op de verpakking genoemde periode “van de lente tot en met de herfst”.
Blijkens het voorgaande is geen duidelijke informatie verstrekt over de voornaam-ste kenmerken van het product als bedoeld onder b van artikel 8.2 NRC (nieuw). Voorts is de Commissie van oordeel dat de gemiddelde consument door het ontbreken van duidelijke informatie ertoe gebracht kan worden een besluit over een transactie te nemen (kort gezegd: de aankoop van weidemelk) dat hij anders niet had genomen. De Commissie acht het voldoende aannemelijk dat het ontbreken van adequate informatie over de benaming weidemelk het economische gedrag van de consument wezenlijk kan verstoren. Om die reden is de uiting misleidend en daardoor oneerlijk in de zin van artikel 7 NRC (nieuw).

De overige klachten treffen geen doel. Adverteerder suggereert naar het oordeel van de Commissie niet dat de koeien die weidemelk produceren uitsluitend gras eten.

De beslissing

artikel 7 NRC